Edurne De Wilde onderzocht hoe Nederlandse komieken tussen 1975 en 2010 omgingen met het onderwerp integratie. Haar conclusie: komieken gingen het onderwerp niet uit de weg, maar waren zeker ook niet grensverleggend. Zo lieten ze kansen liggen, betoogt De Wilde.
Met de stemmige titel ‘Denkend aan Nederland’ bracht het Sociaal en Cultureel Planbureau vorige maand een rapport uit over de Nederlandse identiteit. De beelden en standpunten die in dit rapport naar voren komen zijn allesbehalve nieuw, en de manier waarop de mediastrategie van het SCP inzet op het propageren van eensgezindheid is dat al evenmin.
Vaak wordt gesteld dat koloniaal geweld en slavenhandel pas ter discussie kwamen te staan vanaf de achttiende eeuw. Niets is minder waar, stelt Marrigje Paijmans: ook in de zeventiende eeuw was hier genoeg ophef over. Maar deze kritische geluiden werden gemarginaliseerd – net zoals dat nu gebeurt.
Het verleden wordt regelmatig geclaimd door verschillende groepen. Maar niet iedereen krijgt de kans zich gereflecteerd te zien in onze geschiedschrijving zoals deze nu wordt gepresenteerd en dat is problematisch, stelt Larissa Schulte Nordholt.
In Amsterdam is Zwarte Piet vervangen door een Spaanse edelman, volgens de organisatie een neutraal figuur. De reacties op Sinterklaas zijn nieuwe helper laten zien dat de Zwarte Legende echter nog springlevend is en Spaansheid in Nederlandse ogen onlosmakelijk verbonden is gebleven met wreedheid en bloeddorst.
Het Wilhelmus wordt een verplicht onderdeel in het onderwijs omdat het van belang is ‘voor de nationale identiteit’, aldus de formatie-onderhandelaars. Het Wilhelmus gaat echter niet over de Nederlandse identiteit, maar over een edelman in nood.
Het vlaggenschip van Thierry Baudets Renaissancevloot verwijst naar een nationale maritieme geschiedenis—maar niet de Nederlandse.
In de tentoonstelling over de VOC in het Nationaal Archief staat de Nederlandse geschiedenis overzee centraal. Maar hoe Nederlands waren de Nederlandse overzeese gebieden eigenlijk?